Marceline Clydesdale

Współcześnie już nie Merida, a Marcy, jest córką właścicieli hodowców koni rasy shire. Ma dwójkę młodszego rodzeństwa. Z zapałem pomaga w stajniach rodziców i z o wiele mniejszym zapałem uczęszcza do szkoły. Posiada własnego konia, potężnego rumaka, czystej krwi shire, o białych szczotkach i krótkiej do połowy pyska białej łysinie obejmującej chrapy – wybrała go dawno, spośród kilku źrebiąt przybyłych na świat w okolicy jej ósmych urodzin. Nie wiedziała dlaczego, ale… Zwyczajnie poczuła, że ten oto konik jest jej i że ma na imię Angus – dlatego też pozostał Angusem, podług przeczucia niespełna ośmiolatki o obdartych kolanach i sterczących łokciach.
Startowała w wielu zawodach strzeleckich i osiągała na nich sukcesy – ni łuk, ni broń palna nie były jej obce. Jeździectwo zawodowe natomiast mało ją interesowało – uważała, że jeźdźcy profesjonalni są zbyt wielkimi bufonami, by chciała wchodzić w ich środowisko głębiej, niż już w nim tkwiła jako dziecko hodowców koni, jednakże uwielbiała gnać wierzchem przez łąki, kluczyć w akompaniamencie pojękującego skórzanego osprzętu przez lasy, wyjeżdżać poza zabudowania miasta, by móc zatrzymać się na chwilę w pełnym słońcu, pozwalać kolejnym plamkom brązowych słonecznych pocałunków zakwitać na policzkach i odetchnąć powietrzem jakby lżejszym, słodszym.
Moc czasu spędzała w stajniach - rozczesywała grzywy, czyściła kopyta, machała widłami stojąc po kostki w słomie.
Dom miała spokojny - matka, mądra i sympatyczna kobieta, wyjątkowo elokwentna, była początkowo rozczarowana zbyt małą dziewczęcością córki - Marcy zaś nie rozumiała swojej mamy, usiłującej pchać ją w każdy możliwy konkurs piękności. Tak, piękności! Marceline nienawidziła głupich wyścigów o pulchniejszą dziecięcą buzię i ćwiczenia kolejnych tanecznych układów czy innych wymyślonych na potrzeby jury talentów. Dopiero w okolicy piętnastych urodzin rudowłosej panienki, gdy ta w końcu sprzeciwiła się matce, obie, wzajemnie, dały sobie przyzwolenie na bycie sobą.
Ojciec natomiast, rubaszny nawet bardziej niż córka, był wesołkiem. Uprawiał sport nazywany przez niego: "dopcipkowaniem" - nie, nie dowcipkowaniem, dobrze zostało napisane. Miał spory piwny brzuszek i równie rude włosy co córka, a także brodę, niczym święty Mikołaj zanim doszczętnie posiwiał.
Pozornie Marceline nie dogadywała się ze swoim rodzeństwem, choć tak naprawdę pozwoliłaby się za obie te krnąbrne dusze poćwiartować.
Potem, gdyby trafiła już do pośmiertnych krain, zapewne nawiedzałaby ich sypialnie w ramach słodkiej, siostrzanej zemsty.

Tak naprawdę swoje wspomnienia Marcy traktowała jako bujną wyobraźnię: widząc w myślach szkockie bory, wartkie strumienie, szczyty wzgórz myślała, że to jedynie jej wnętrze tęskni do natury. Także jej ciało wydawało się pamiętać – jak dosiąść konia, jak złożyć ręce do strzału z łuku, jak celować, by trafić.
Jedynie tyle pozostało – tęsknota do zieleni, szumu wiatru w uszach oraz umiejętności jeździeckie, strzeleckie.
Bo czyż warte zapamiętania są sprawy typu: „byłam księżniczką” albo „przeze mnie matka była niedźwiedziem”?
I tylko miała dziwną słabość do podążania za światełkami lśniącymi pośród drzew lasu...