Oliver Breckenridge

Dzieciak, którego wszędzie pełno i który zdaje się mieć niesamowitą zdolność do występowania co najmniej w dwóch miejscach jednocześnie - chociaż to akurat może być jednak kwestią posiadania identycznie wyglądającego brata bliźniaka... Mimo to prawdopodobnie nawet gdyby Oliver był jedynakiem, nijak nie dałoby się zaprzeczyć temu, że jest... dosłownie wszędzie. Wraz z niespożytkowanymi pokładami energii i masą zwariowanych pomysłów, z których najchętniej każdy jeden wcieliłby w życie. Z tego wprawdzie większość podsuwana jest zwykle przez kogoś innego, jednak wciąż faktem pozostaje to, że nie trzeba zbyt wiele, by przekonać chłopca do wcielenia w życie jakiegoś szalonego planu. Bo i owszem, można go uznać za wyjątkowo podatnego na wpływy innych. Pod warunkiem jednak, że takowego "innego" sam uzna za swego rodzaju autorytet, który warto byłoby naśladować. Niestety, przy tym raczej nie wykazuje jakichkolwiek oznak zdroworozsądkowego myślenia, więc... tak, nietrudno się domyślić, że wszelkie sugestie, prośby, polecenia i nakazy dorosłych ma sobie za nic. Istne utrapienie wychowawców sierocińca, w którym mieszka wraz z bliźniakiem.
O ile jednak osoby, które miały z nim dostatecznie wiele do czynienia powinny zdawać sobie sprawę z tego, że za tymi wielkimi błękitnymi oczyma i niewinną buźką kryje się mały diabełek, to niestety - wciąż wiele osób skłonnych jest ulec pierwszemu wrażeniu wywoływanemu przez Olivera. A trzeba przyznać, że - mimo dość młodego wieku - całkiem sprytna z niego bestia. Doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że w wielu sytuacjach wygląd małego aniołka wystarczy, by uniknąć jakichkolwiek konsekwencji. Nie to wprawdzie, by ewentualne konsekwencje kiedykolwiek go jakoś interesowały... Po prostu czasami zwyczajnie trzeba zrobić uroczą minę, by uniknąć niemiłej kary po tym, jak już dało się złapać na gorącym uczynku. Zwłaszcza, że ta metoda zdaje się być znacznie lepszą, niźli po prostu unikanie ryzykownych sytuacji - chłopiec zwyczajnie nic nie robi sobie z jakichkolwiek upomnień, moralizatorskich pogadanek, tłumaczeń, kar, zakazów i nakazów. Nijak nigdy nie udało mu się wpoić, że złośliwe żarty wcale nie są mile widziane przez innych. Albo że nie powinien przywłaszczać sobie drobnych przedmiotów, należących do innych. Komuś bowiem znacznie wcześniej udało się wmówić mu, że ma pełne prawo robić wszystko to, na co akurat ma ochotę. Bo przecież to główny przywilej bycia dzieckiem, prawda?
Inną sprawą jest to, że mimo wszystko pozostaje pod bardzo silnym wpływem starszego kolegi z sierocińca. Teoretycznie nie słucha nikogo, a jednak... Ano właśnie. Prawdopodobnie nie ma rzeczy, na którą by się nie zgodził, jeśli tylko inicjatywa wyjdzie od Petera. Bez zbędnego zastanawiania się, rozważania wszelkich za i przeciw... To bowiem domena dorosłych. Jemu zaś bardzo dobrze wiedzie się kompletnie nieodpowiedzialne życie dziecka.

- Zdarza mu się przywłaszczać drobne przedmioty należące do innych. Zwykle nie mają wprawdzie nawet wielkiej wartości, czasami nawet niekoniecznie mu się podobają... Z bliżej niewyjaśnionego powodu jednak, lubi kolekcjonować przedmioty. Również te kompletnie nieprzydatne, choć nierzadko w swoich wyobrażeniach przypisuje im jakieś magiczne właściwości.
- Jego ulubionym zwierzęciem jest - a jakże - szop pracz.
- Boi się większych zbiorników wodnych i nie potrafi pływać.
- W rzeczywistości ma znacznie więcej niż dziesięć lat. Razem z bliźniakiem spędził w Nibylandii niewiele mniej czasu od Piotrusia i być może właśnie przez to czasami zdarza mu się zachowywać nieco poważniej, niżby mógł na to wskazywać jego wiek. To dotyczy jednak w głównej mierze kombinowania i unikania konsekwencji swoich działań.
- Z drugiej strony... znacznie częściej zdarza mu się być wyjątkowo dziecinnym. Zwłaszcza, jeśli chodzi o jego dziwaczne przekonanie o tym, że niektóre z jego snów i wyobrażeń mogłyby być prawdziwe.