Lacey Belfrey - Kot

Nie wiesz do końca czemu nie możesz przestać patrzeć na dziewczynę parę stolików dalej. Nie jest przesadnie ładna. W ogóle nie o to ci chodzi, nie w ten sposób na nią patrzysz. Nie chcesz zaproponować jej powrotu do twojego pokoju w hotelu. Nie chcesz nawet trzymać ją za rękę. Chcesz z nią po prostu porozmawiać. Widzisz jej szeroki uśmiech, który powoduje, że masz ochotę zdradzić jej swoje głęboko skrywane sekrety. Widzisz jak nie patrzy na nikogo, zatopiona we własnych myślach i masz ochotę zrobić wszystko, żeby zwróciła na ciebie tylko uwagę. W końcu decydujesz się do niej podejść.
Jest zdumiewająco miła, gdy siadasz przy stoliku. Na tyle miła, że zupełnie ignorujesz jej przytyki. Nawet jeśli nawiązuje do tego, że wyglądasz jak po dużej kłótni, a ty wcale nie masz ochoty o tym rozmawiać. Zaczynasz jednak mówić, nie jesteś pewien w którym momencie. Ona nie patrzy na ciebie zbytnio - chyba nawet ziewa kilka razy - ale zadaje pytania. A tego chyba potrzebujesz. Uwagi. Nieznajoma ci ją daje, więc mówisz - wydaje ci się teraz to całkiem oczywiste.
Mówisz jej też parę rzeczy, o których chyba nikt nie powinien wiedzieć. Orientujesz się dopiero po chwili, ale hej - czy osoba o tak miłym uśmiechu i o błyszczących zielonych oczach mogłaby wydać jakikolwiek sekret? Mówisz więc jeszcze więcej, beZ skrępowania. Kupujesz jej kawę, żeby została dłużej, choć jej tego nie mówisz. Gdybyś komuś opowiedział o twojej desperacji, każdy uznałby, że jesteś zauroczony, ale naprawdę nie o to chodzi. Chcesz po prostu ją poznać. Jak mógłbyś nie?
W końcu i ona mówi. Opowiada o tym, jak w wieku dwóch lat trafiła do domu dziecka, po tym jak jej matka umarła w wyniku zawału serca. Mówi o tym jak w domu dziecka poznała swojego najlepszego przyjaciela, i o tym, że adoptowano ją sześć lat temu. Mówi o tym, że dom dziecka nie był nigdy idealny, ale że wszyscy, którzy w nim mieszkali, zawsze byli niezwykle zgrani. Poza Marcy. Nie wiesz kim jest Marcy, ale musiała sobie przeskrobać, bo dziewczyna przecież nie mogłaby mówić źle o kimś bez dobrego powodu. Później opowiada ci o tym, że dobrze jej w nowym domu, ale że w zasadzie nie czuje się wcale częścią rodziny. Nie żeby jej to zbytnio przeszkadzała. Podkreśla, że zawsze po prostu robiła to, co uważała za słuszne. Jesteś pewien, że to to samo, co ty uważasz za słuszne.
Kończy swoją opowieść, mówiąc że pracuje w hotelu, bo nie chce być zależna od rodziny. Kiwasz głową z entuzjazmem.
Następnego dnia wracasz do domu, daleko od Storyville. Uświadamiasz sobie, że nie masz portfela.