Nixie Fairchild

W nowym świecie, w nowym życiu wypełnionym nieprawdziwymi wspomnieniami, córka władców mórz przyszła na świat w dużej, wyjątkowo dobrze usytuowanej rodzinie Fairchildów z kompletem sprawnych nóg zamiast syreniego ogona. Podobno większość ludzi śni o lataniu, jednak w przypadku Nixie wszystkie sny zawsze dotyczyły świata podwodnego, oddychania pod wodą i odkrywania tajemnic najtrudniej dostępnych miejsc głęboko pod powierzchnią. Pani Fairchild, zapytana o zdanie, niezmiennie twierdzi, że Nix była wyjątkowo absorbującym dzieckiem i uspakajała się przeważnie tylko przy monotonnych dźwiękach fal, charakterystycznym zapachu niesionym przez bryzę i krzyku mew na nabrzeżu. Z biegiem lat wiele rzeczy się zmieniło, jednak nie miłość dziewczyny do oceanu – do tej pory prawie każdą wolną chwilę spędza w zatoce, chociażby brodząc stopami w wodzie albo, w przypadku pogorszenia pogody, w basenie, który został zbudowany w jej rodzinnym domu na jej czwarte urodziny. Brunetka od zawsze była zdolnym uczniem, lecz nigdy przesadnie nie lubiła sobie wyrywać rękawów, pozwalając raczej innym wyrabiać normę i tylko łaskawie dowodzić i rozstawiać wszystkich po kątach. Dla nikogo nie było zaskoczeniem, gdy Nixie zapisała się do szkolnej drużyny pływackiej. Nie mając żadnych realnych powodów do zmartwień, dziecko Fairchildów wiedzie całkiem wygodne życie, w którym jednym z głównych aspektów jest zdobywanie wystarczającej ilości uwagi ze strony ludzi, którymi chce wypełniać swoją codzienność.

★ Jest niesamowicie umuzykalniona. Wszelkie komplementy na temat swojego śpiewu o cudownej barwie przyjmuje z nieskromnym uśmiechem, bo przecież wie, że jest ekstra. Gra na saksofonie i klarnecie, chętnie podejmuje się coraz to nowych wyzwań w postaci nauki gry na innych instrumentach, co również zdaje się jej przychodzić ze zdumiewającą łatwością. Jej zespół grywa w różnych knajpkach i na eventach.
★ Uwielbia sport w każdej postaci. A im więcej w nim wody, tym lepiej.
★ Jej ulubionym kolorem jest czerwony. Wszystkie jej kostiumy kąpielowe, łącznie z tym, w którym bierze udział w zawodach pływackich, są właśnie koloru czerwonego, niczym w „Słonecznym Patrolu”.
★ Maniakalnie czesze swoje włosy. Zawsze mają wyglądać na zadbane, lecz naturalne i od niechcenia, jakby właśnie wyszła z morza i nigdy, absolutnie nigdy nie mogą być splątane.
★ Zdaje się nie uznawać tytułu własności – jeśli coś jej się podoba, w dość impulsywny sposób to sobie przywłaszcza, nie widząc w tym zupełnie nic dziwnego czy nieodpowiedniego. Zwróć jej uwagę, a będzie się wykłócać do ostatniej kropli krwi.
★ Widzi coś niewytłumaczalnie złego w trzymaniu ryb w akwarium. Dość często zdarza jej się brać udział w akcjach, nawet tych średnio legalnych, mających na celu przywracanie wolności tym biednym, ograniczonym przez szklane ścianki zwierzętom. Najprawdopodobniej jej nazwisko widnieje już na czarnej liście każdej restauracji z owocami morza czy oceanariów w okolicy.
★ Z niewiadomych powodów czuje strach przed piratami. Interesują ją, jednocześnie napawając jakimś dziwnym lękiem.

Arista przyszła na świat w mało urodziwej okolicy, praktycznie na peryferiach Atlantyki, w pakiecie elementów zbieżnych z księżniczką Aristą, córką króla Trytona, mając z początku jedynie imię, które zostało uznane za szczęśliwe. Świeżo upieczeni rodzice syrenki widzieli pałac, dwór i otaczający je splendor tylko jeden raz w życiu, z okazji debiutanckiego koncertu młodziutkiej księżniczki, która zgodnie z tradycją, miała śpiewać przed dworem i poddanymi - nic więc dziwnego, że wydarzenie to wywarło na nich tak ogromne wrażenie, że kiedy doczekali się własnej pociechy, mieli już zaplanowaną całą jej przyszłość. Nic nie miało takiego znaczenia, jak znalezienie środków na edukację Aristy, która była, w miarę możliwości, wzorowana na edukacji księżniczki Aristy: jeśli królewska córka grała na saksofonie, i ich dziecko było tego uczone, jeśli podejmowała się gry na klarnecie, ostatnie oszczędności były przeznaczane na lekcje gry na klarnecie. Chociaż wszelkie działania rodziców syrenki miały swoje przyczyny w szczerym uwielbieniu córki Trytona, którą z niewiadomych powodów obrali za ideał, dorastającej Ariście nie podobał się fakt, że syreny dobrze zaznajomione z dworem i rodem królewskim, uważają ją za pozorantkę i oszustkę. W kręgach mniej świadomych lub mniej dociekliwych, które zaledwie kojarzyły drzewo genealogiczne rodziny króla Trytona, a nie wnikały w to, co też niby księżniczka bez straży miałaby robić w nieciekawej okolicy Atlantyki, mylenie Aristy z jej pierwowzorem przynosiło jednak pewne profity, a ona, zamiast wyprowadzać z błędu, wykorzystywała sytuację do granic możliwości. Z biegiem czasu, przy każdej możliwej okazji ciekawość zapędzała ją poza dozwolone, bezpieczne wody Atlantyki do Nibylandii w pogoni za przygodami i nowymi znajomościami, o wiele ciekawszymi od syreniej społeczności, wypełnionej krzywdzącymi insynuacjami lub ryzykiem wydania się niewinnego korzystania z prestiżu imienia, budzącym niesłuszne skojarzenia. Życie na powierzchni znacznie się różni od tego pod wodą. W Nibylandii, w której o władzę bezustannie walczył Piotruś Pan i Kapitan Hak, a otoczone złą sławą syreny były zaledwie dodatkiem do laguny, równie przyjemnym wizualnie, co podstępnym i niebezpiecznym, nikogo nie obchodziła jej pozycja w podwodnej krainie. Stała się więc dla Aristy-nie-księżniczki-trochę-oportunistki nowym, bezpieczniejszym domem, w którym zaczęła budować przyszłość zgodnie ze swoją wizją, a nie modelem stworzonym przez rodziców na czyjeś podobieństwo.