Francis "Franek" Goldhope

Urodziłem się jakieś dwadzieścia osiem lat temu, jako ten lepszy bliźniak i rzecz jasna pierwszy, choć wszelaki możliwy egoizm odziedziczył mój brat Antek, którego cechy, ekhm… Pozytywne, są niezliczone tak samo jak dno oceanu bądź jakiegoś głębokiego jeziora. Ja stosunkowo tkwiłem w bycie i nie bycie, zawieszony w czasoprzestrzennych rozmyślaniach pomiędzy tym, czy moja rodzina jest normalna, czy szczątki tej normalności pozostały gdzieś głęboko wypchane z podświadomości przykładnej familii. Kto przy zdrowych zmysłach, bądź względnie dobrych warunkach bytowych oddaje dziecko do bidula? – No, tak myślałem przez większość życia, gdy przyszło mi odwiedzać o trzy lata młodszego Hugolina w domu sierot. Właściwie on nie był sierotą, a ja nigdy nie traktowałem go w ten sposób, bo wbrew pozorom, nawet w dawniejszym życiu (wiecie, wyobraźnia podsyła mi wyimaginowane obrazy, które nie do końca rozumiem, ale miewam coraz częstsze sny dotyczące bezdomnych psów, no cóż… W tych marach, jestem jednym z nich), nie byłem przecież sam. No, względnie. Nie mogłem zatem skazać tej ciamajdy na samotne zabawy na podwórku, czy w innym miejscu, w którym nie zostałby zaakceptowany przez rówieśników. Zdawać by się mogło, że moja rodzina pod wieloma względami jest dziwna, wszak Goldehope’ów tworzy parszywa trzynastka, którą ja traktuje jako najlepszy prezent od losu, bo przecież kto jak kto, ale tylko muzyk potrafi zrozumieć i docenić wartość bliskich mu osób, gdy całymi tygodniami przebywa poza domem; gdzieś w trasach koncertowych, które mają miejsce, rzecz jasna, na chodniku bądź innych sferach życia, do którego zaglądają ważni i mniej ważni ludzie. Przez ten czas mogłem poznać przeróżne jednostki wyróżniające się na tle pozostałych szarych person, które nie odznaczają się niczym szczególnym, co jest bardzo smutne, ale umówmy się, że nie każdy może być super, prawda? Nie jestem jednak zarozumiały, ale jako ktoś, kto podróżuje niemal po całym Lanville (i nie tylko)  mam prawo wymagać nieco więcej, bo przecież będąc w trasie nie mogę ulec stagnacji.
Wracając jednak do teraźniejszości i tego, co się ze mną aktualnie dzieje, to jasno mogę stwierdzić, że życia bez Antka sobie nie wyobrażam. Mieszkamy razem i jeszcze się nie pozabijaliśmy, co z pewnością jest dużym plusem i dla mnie i dla niego. Jedyną rzeczą, z którą nie potrafię sobie poradzić, to ciągle nękające mnie koszmary. Czasami nawet wydaje mi się, że cierpię na jakąś piekielną odmianę bezsenności, bo gdy tylko zbudzę się w nocy podczas pełni, to zaczynam wyć do księżyca smutne piosenki, które napisałem sam, bądź scoverowałem – wszystko zależy od punktu patrzenia. Jako prawie trzydziestolatek odczuwam też głód emocjonalnego związku, gdzie druga połówka mogłaby mi ogarnąć jakieś spaghetti albo po prostu być, bo wiecie… Pomimo, że miłuję kobiety jak nic innego na świecie, to przecież każdy kiedyś szuka swojej stabilizacji i nie wiedzieć czemu… Chciałbym mieć spaniela. Może chociaż on by mnie obdarzył miłością?

Pamiętam wszystko jak przez mgłę; coś jakby… Życie przelatywało mi przez palce, a ja nie byłbym w stanie tego zatrzymać, bo jakaś niewidzialna siła stawia przede mną mur, za każdym razem, gdy tylko spróbuję rozwikłać zagadkę dotyczącą tych cholernych psów. Nie żeby w jakiś sposób te czworonogi mi przeszkadzały, ale śniąc pięć nocy z rzędu o bezdomnych włóczęgach, można dostać niezłego bzika. Podobnie jak widząc jakiegoś małego szczeniaka, który wesoło merda ogonkiem, a ja zdaję sobie sprawę, że też chcę takiego  mieć. Potem na ziemię brutalnie ściąga mnie Antek, waląc lekko otwartą dłonią w potylicę, oznajmiając, że nie mamy miejsca w domu. Jakby nie mógł znaleźć innego sposobu, bym wybił sobie z głowy ten szalony pomysł podjęcia się opieki nad pupilem…
Czy zastanawia mnie skąd wzięły się te koszmary i bezsenność, na która lekarze nie mogą znaleźć lekarstwa? W jakimś stopniu tak, ale to dzięki muzyce tkam to, co się działo ze mną kiedyś i to, co jest teraz. Próbuję nie patrzeć na wydarzenia, dzięki którym dostałbym wskazówkę niemal jak na tacy, bo przecież jeśli kiedyś stanę się sławnym detektywem, to może rozwiążę ta wielką tajemnicę, o którą okraszone jest moje jakże artystyczne istnienie?
Już teraz wiem jedno. Siedzenie na miejscu z pewnością by mnie zabiło.

Brak.